leven tot het einde

Vandaag een column in de krant:
 Mensen worden steeds ouder, maar daardoor neemt de behoefte toe om zelf te beslissen wanneer ons leven klaar is. Om zelf het moment te bepalen dat we sterven.

En het is waar, ik zie het op mijn werk ook. Mensen zijn oud en 'der dagen zat', zoals de Bijbel zegt.
Het leven is moeilijk in een lichaam wat het af laat weten of een geest die niet meer functioneert als vroeger.
Als het leven lijden is, is elke dag een worsteling.

En dat maakt het voor mij persoonlijk, soms ook heel dubbel. Sterven kan een verlossing zijn van het aardse leven, het lijden, pijn en verdriet.
Dan hoor je zeggen; het is beter zo.
Maar sterven is ook einde van genadetijd.
En het gaat mij niet om een oordeel wat ik geef over iemand hart en leven.
Dat kan en mag ik niet.
Het gaat mij nu om de dubbele gevoelens die ik heb, bij die berichten.
Want leven zonder God is zo vaak sterven zonder God...

Mogen wij bepalen wanneer ons einde er is?
Ik begrijp de gedachte van niet meer kunnen, van op zijn.
Elke dag is hetzelfde en elke dag duurt lang.
Niet meer kunnen doen, wat je gewend was te doen.
Niet meer kunnen dan wachten, wachten op bezoek, wachten op de zuster, wachten tot de pijn verdoofd wordt door de medicijnen, wachten tot de nacht voorbij is en daarna wachten tot het avond wordt. Dan wordt het wachten op verlossing, wachten op het einde.

Wachten op verlossing is advent!
Wachten op de Verlosser en uitzien naar Hem is bevrijding!
Hij wil onze steun en toeverlaat zijn, als de dag overgaat in de nacht, letterlijk en figuurlijk.
Hij is Alfa (het begin) en Omega (het einde).
Dan is leven, leven uit Zijn hand.
Dan is er uitzien naar een hemels Vaderland.

deze boom staat in onze tuin nog 2 maanden... hij is ziek. Beel van ouder leven, de kale bomen in de herfst.