Grens

 Mn grens is bereikt… de beslissing genomen.

Ik stop. Met mn baan. 

Vaak wensen mensen dan sterkte, dat is lief. Of vragen ze: is dat niet moeilijk? Ja, soms wel.

Maar een reactie vond ik fijn, doordat het onder woorden bracht wat ik ervaar: ‘goed om de energie die je hebt aan je gezin te besteden.’ Dat is zo waar!

Meer uren op bed te liggen dan op te zijn, omdat de pijn en inspanning zoveel energie vragen, is voor mij niet goed en niet voor mn gezin.

Ik weet dat God mijn weg leidt. Als ik thuis blijf kan ik er voor meer mensen zijn, dan dat ik blijf werken en mezelf moet beperken in heel veel dingen om weer energie op te bouwen. Voor een werkdag.

En vaak ga ik weer naar God terug. Alleen maar even schuilen, dicht bij Hem zijn.

Want het is wel een stukje afstand doen van wat ik wens, inzetten van talenten op een manier die ooit kon.

Elke dag leven uit Zijn hand. Dan mag er schuilen zijn, maar ook verwondering over Zijn goede handen.