koffie

Er zijn dagen dat je het liefst nog een keer omdraait.

Zo ook de mensen op mijn werk.

En die liggen dan echt niet te wachten op een vrolijke zuster die zegt dat je moet opstaan.

Het begint al met de gordijnen. Zoveel licht!
En dan dat geklets; goede morgen, tijd om op te staan! (o ja? wie vind dat? jij? ik niet hoor!)
Dan zitten ze aan je dekbed. (Moet dat echt?)

Voorzichtig probeer ik het een stukje terug te slaan, maar: "nee zuster. Niet doen, dat is zo koud."

Als dan opstaan toch maar aan de orde is, wacht de douche, maar ja, ook dat is koud: uitkleden, koude spetters,
het zitten onder de sproeier is lekker, maar dan willen ze ook je haar nog wassen. Allemaal water in je gezicht...
en dan,  dan wordt de kraan uitgedraaid en ja, dan is het weer koud.

Als je alles niet meer zo goed begrijpt, is dat een vervelend moment.

Je wordt afgedroogd, aangekleed. Een hoop gesjor aan je lichaam. Een hemd aan, een overhemd.
(Laat me toch met rust!)

Ze sjorren aan je benen om steunkousen aan te doen.

En waarom? Wat een gedoe...

En waar blijft die beloofde warme koffie? (Je zegt steeds dat we om koffie gaan, maar wanneer dan?)
Eindelijk, het gedoe is klaar. Het is toch wel lekker zitten in een stoel.
En staat er dan op tafel?
heerlijk warme koffie!

Ooo dat is toch een heerlijke beloning na dat harde werken...

En niet alleen voor de mensen, ook voor 'de zuster'! ;-)