Het einde

"Ik wil niet dood!" Verschrikt draai ik me om.
Ik had wel iemand horen lopen, maar ineens die uitspraak valt me wat rauw op m'n dak.

Dood: een realiteit in de ouderzorg.
De realiteit in ieders leven.
Al wordt je er vaker mee geconfronteerd als je werkt met ouderen.
De een verlangt naar het einde, omdat ze niets meer hebben om voor te leven.
Of omdat het leven lijden is geworden.
Of omdat ze geestelijk en lichamelijk op zijn.


De ander vecht tegen de dood, omdat er angst is voor die dood.
Of omdat er juist nog zoveel is om voor te leven.

En tussen de twee uitersten zit nog zoveel aan gevoelens, aan pijn, aan vragen, aan normen en waarden.
Aan geleefde levens, aan goede en slechte dagen die achter liggen, aan een onbekende toekomst.

Persoonlijk mag ik geloven dat de dood geen einde is, maar het begin van eeuwige leven bij mijn Vader.
Maar er zijn zoveel mensen die daar anders over denken. 
En dat doet pijn. Daar kun je bijna niet lang over nadenken.
Dat is ook de moeite die ik ervaar in gesprekken met mensen die er anders over denken.

Ik blijf achter... met een gebed in mijn hart.

Reacties

Een reactie posten

leuk dat je de moeite nam om m'n blog te lezen! reacties zijn welkom!

Populaire posts