In leven en sterven

Een enerverend weekje is achter de rug.
Enerverend op het werk.
Maandag begon mijn dienst om 15 uur. Tijdens de overdracht werd al verteld dat een bewoner op sterven lag.
Gelukkig stonden we samen, tijdens deze dienst. Dit zie ik niet als toeval. De stagiaire, die al goed ingewerkt was, kon de mensen verzorgen als ik naar de bewuste bewoner ging. En andersom.
Maar wat is het ingrijpend voor jezelf.
Elke keer, elk half uur, als ik ging kijken bij de bewoner en de familie, ging het slechter.
De eerste keer dacht ik: nou, misschien tijdens de nachtdienst overlijdt ze.
De keer erna; waarschijnlijk in mijn dienst.
De keer erna; het duurt misschien niet eens meer tot vanavond laat.
Elke keer weer bijstellen.
Elke keer weer.
Uiteindelijk werd het 18 uur.
Dan sta je stil.
Dan stopt de tijd even, voor je gevoel.
En aan de andere kant, als ik weer naar de andere mensen ging, draaide alles gewoon door. Koffie  drinken, eten, belangstelling tonen, naar bed brengen. Zorg geven.

Dat maakt dat ik door een wirwar van emoties ging. Elke keer omschakelen.
En het geeft niet, ook dat is mijn werk.
Zorg voor levenden en zorg voor stervenden.
Beiden vind ik het fijn werk. Ook die palliatieve zorg.
Maar intensief was het wel.

Maar het is heerlijk te weten dat deze bewoner nu echt Thuis is.

plaatje van Pinterest

Ons leven is kwetsbaar, als een sneeuwvlok.
Hoe oud we ook worden, elke dag is een gift van God.
We denken zo vaak dat we alles kunnen en nog een heel leven voor ons hebben.
Maar het is anders;
God is het die ons het leven geeft. Elke ademtocht opnieuw.
Zo kostbaar is ons leven.
Dank de Heere voor elke dag!