Wachten

Ik moet wachten...
Dat is moeilijk...
Zou best ondertussen wat willen horen.
Wachten is niet zo aan mij besteed.
Misschien aan jou ook niet.
We willen liefst zoveel mogelijk, in zo kort mogelijke tijd.
Zo snel mogelijk dingen afronden.
En toch heeft ook wachten een doel.

Ik denk aan Jozef. Hij leerde wachten: 
in de put, tot hij eruit mocht.
Hij wachtte, heel die lange reis naar Egypte.
En later in de gevangenis. De schenker had beloofd dat hij tegen de Farao over Jozef zou praten. Hem vragen te bevrijden.
Maar het duurde twee jaar. Twee jaar in die sombere gevangenis.
En toch houd Jozef vast aan God.

Wij zien niet meer dan ons eigen kleine ding. Onze eigen dag.
Maar God ziet alles. Nu, vandaag, maar ook de toekomst.
Hij weet wat we nodig hebben.
En twee jaar wachten in de gevangenis is uitzichtloos, eindeloos.
 En toch:
Wachten mag verwachten worden.
Jozef is er rijk mee geworden! Rijk in zijn God, dat vooral.
Hij werd ook gezegend met aardse rijkdom, in zijn geval heel veel zelfs.
Maar God was bij hem. Elke dag.

Reacties

Populaire posts