kwetsbaar

Afgelopen maand zijn er twee baby's geboren in onze familie- en vriendenkring.
Allebei kleine poppetjes.
Zo klein, zo kwetsbaar!

Eveneens afgelopen maand hebben we een oud en geliefd familielid begraven. Zo oud, zo kwetsbaar!
Als dan de bezittingen van dit hele leven op een tafel liggen om verdeeld te worden onder de kinderen, wat is dan een leven...en wat rest, behalve herinneringen in iemands hart en hoofd?

En als ik naar m'n kinderen kijk, want is hun leven dan kostbaar en zo...kwetsbaar!

Afgelopen week moesten we een stuk reizen maken (althans..ik vond het een eind...heb een hekel aan autorijden en vond dit echt lang genoeg, ruim een uur als ik gepensioneerd huisvrouw ben doe ik het niet meer ;-) )
En als ik zie wat er allemaal gebeurt onderweg dan zie ik opnieuw; wat zijn we kwetsbaar!

Wat heb je een verantwoordelijkheid naar je kinderen toe, om voor ze te zorgen en op te voeden tot...ja vul maar in, welke waarden en normen wil je meegeven?
Wat heb je ook een verantwoordelijkheid naar de mensen om je heen.
Welke indruk laat je achter? Wat laat je zien? Aandacht voor een ander? Belangstelling voor de ander? Of negeer je de mensen om je en ben je vol vooroordelen?

Jezus deed het anders; Hij was vol liefde en gaf wat iemand nodig had. Hij veroordeelde niet maar onderwees de ander in liefde.
Volgen we Zijn voorbeeld?