rouw

Iemand verliezen die je kent doet pijn.

De relatie die je met iemand hebt, een goede of minder goede, diepgaand of oppervlakkig maakt uit voor het gemis.

Als het iemand van je werk als collega of client betreft of iemand veel dichterbij als familie of dierbare vriend, ook dat maakt verschil.

De leeftijd van de gestorvene.

Maar toch, verlies.

En verlies gaat hand in hand met verdriet.

verdriet kan zo verschrikkelijk diep gaan. Hartverscheurend kan verliezen van een geliefde zijn.

verdriet is ook een gevoel van binnen, steeds aanwezig, als een steen in je lichaam.

Niet zo fel meer misschien, maar steeds in je gedachten.

Herinneringen aan goede en minder goede dagen kunnen je gedachten binnen komen.

Even iets vertellen... o nee.. dat gaat niet meer.

Hoe leeg is de stoel, het bed, de plaats van degene die we missen.

Hoe alleen kunnen we ons voelen en hoe ineens kan rouw ons overvallen. Ook nog na verloop van tijd.

Toch zijn we niet alleen.

God weet overal van.

Hij troost, meer dan een vader troosten kan.

Het is niet toevallig dat deze tekst juist vandaag in mijn mailbox komt:

Nochtans, onze ziekten heeft hij op zich genomen, en onze smarten gedragen; wij echter hielden hem voor een geplaagde, een door God geslagene en verdrukte. Maar om onze overtredingen werd hij doorboord, om onze ongerechtigheden verbrijzeld; de straf die ons de vrede aanbrengt, was op hem, en door zijn striemen is ons genezing geworden. -- Jesaja 53:4-5 (NBG51)