Door de knieën

Ik zit in de tuin en plant een nieuwe bloem. Niet de eerste, ook niet de laatste. Zoals meestal werd ik rustig van het werken in de tuin.

M'n gedachten staan niet stil, dat niet. Maar het wordt rustig om me te verwonderen over de schepping. 

De schoonheid van de diverse bloemen en planten. En de enorme hoeveelheid insecten, spinnen, torren, etc etc.

Maar je ziet het pas als je op je knieën gaat.

En daar dacht ik wat langer over na.

Om kleine dingen te zien moet ik door m'n knieën. Om me te verwonderen over de veelzijdigheid van God. 

Zijn zegeningen moeten me op de knieën   brengen: vol aanbidding.

In spreuken staat ook: ga tot de mieren, gij luiaard en wordt wijs.

Als je mieren goed wilt zien, zul je  moeten bukken. 

En waar krijgen we anders wijsheid dan bukkend en op onze knieen voor Hem die alleen Wijsheid is?