Vergeving

Vergeving vind ik vaak een moeilijke les.

Als iemand je pijn heeft gedaan, zul je moeten vergeven om verder te kunnen.

Anders blijft het een grote zweer in je binnenste.

Maar, zo vroeg ik me af, waarom komt die situatie dan toch terug in mijn gedachten?

Ook al heb ik die persoon vergeven.

Of is het dan toch niet vergeven?

Ik las een stukje van Gary Chapman wat antwoord gaf op die vraag:

" Vergeving houdt niet in dat je nooit meer aan de gebeurtenis terug denkt.

Ook niet dat je nooit meer de pijn van die herinnering zult voelen.

Vergeving houdt in dat je de fout of de pijn niet langer verwijt. 

Het houdt ook in dat je erkent dat Christus de straf voor jouw zonden al heeft ondergaan.

Omdat God jou vergeven heeft, kun je ervoor kiezen elkaar te vergeven."

Dat sloot mooi aan bij mijn vragen.

Nee, het is nog steeds niet makkelijk, maar de pijn mag er zijn. Het betekend niet dat je niet vergeven hebt.

Corrie ten Boom zegt ook iets over dit onderwerp:

Als wij iemand vergeving schenken, moeten wij ons er niet over verwonderen wanneer oude, boze gedachten later toch weer in ons opkomen. Hetzelfde geldt voor de zonden die wij hebben beleden. Het is mogelijk dat wij verzocht worden of zelfs terugvallen, maar wij zijn bevrijd van onze zonden, en de verzoeking zal langzamerhand uit ons leven verdwijnen.

"Gij hebt geen bovenmenselijke verzoeking te doorstaan. En God is getrouw, die niet zal gedogen, dat gij boven vermogen verzocht wordt, want Hij zal met de verzoeking ook voor de uitkomst zorgen, zodat gij ertegen bestand zijt."

1korinthe 10:13