Kinderen loslaten...

Voor een gezinsmoment verdiepte ik me wat in het leven van Hanna en Samuel.

Het viel me op dat Hanna dit kind zo gebeden heeft van de Heere.

En dat geld misschien ook voor jou, als je dit leest.

Wat zijn onze kinderen geschenken van God.

Maar meer nog viel me op, dat ze haar zoon al direct in haar gebed teruggeeft.

En dat ze hem al heel jong los moet laten.

Ze heeft zo veel vertrouwen in God!

Als ik om een kind bid, is dat dan om God eer te geven?

Of om mijn eigen verlangen te stillen?

Het verlangen om een kind is niet verkeerd, dat bedoel ik niet.

Maar als je naar Hanna's gebed kijkt, dan valt me op, dat ze hem gelijk bestemd voor God.

En als ze hem, zodra hij groot genoeg is om zonder haar melk te kunnen, naar Eli brengt, is dat nou niet zo'n voorbeeldige plek.

We lezen over de zonden die de zonen van Eli in de tabernakel bedrijven.

We lezen over het verval van de dienst van God.

We lezen over het onvermogen van Eli om zijn zoons te corrigeren.

En daar brengt Hanna haar Godsgeschenk heen.

Zo klein nog!

En dan moet ze hem loslaten, letterlijk.

En een keer in het jaar ziet ze hem terug.

Toch denk ik, dat haar gebeden hem nooit los gelaten hebben.

Uit Gods hand heeft ze hem gekregen en daarin legt ze hem elke keer weer in terug.

Zijn hand is de beste plek!

Ook wij moeten onze kinderen, vroeg of laat, op welke manier dan ook, loslaten.

Maar in onze gebeden mogen we ze altijd weer een plaats geven.

Want de Hand die Samuel leidde, is nog dezelfde, veilige Hand.

God zegt het zelf: Ik ben gisteren en vandaag Dezelfde, nu en tot in alle eeuwigheid.

(Plaatje van pinterest)