Somber

Het kan zomaar op me vallen; dat gevoel.

Wat doet het er toe wat ik doe. Ik presteer niets en ben niet belangrijk.

Ik reed met mn jongens naar strand om nog 1 keer deze zomer te zwemmen in de zee.

Dat vind ik zo heerlijk! Het grote strand, al die verschillende schelpen, de heldere zee, de golven. 

Kijk hoe prachtig!

En de jongens genoten enorm.  

Maar toch... Dat gevoel in mn lijf.... Dat stemmetje in mn hoofd...

En hoe meer ik er naar ga luisteren, hoe rotter het voelt.

Hoe meer ik wegzak in sombere gevoelens.

En steeds denk ik: ik dacht dat ik het gewonnen had.

Het is al lang geleden, maar toch komt het terug.

Tijdens een periode die vol was met bovengenoemde heb ik veel gepraat met een dierbaar iemand.

Van haar leerde ik:

Ik ben geliefd kind van mijn Vader.

Zoals een druppel een steen uitholt, zo dikwijls heeft ze dit woord naar me toegebracht.

Tot het langzaamaan vat kreeg in mn gedachten.

Maar soms verlies ik dat.

Ondanks alle zegeningen, laat ik het gevoel heersen van niet- geliefd en waardeloos te zijn.

En nee, ik ben niet perfect.

En ja, ik heb talent en gebruik dat ook wel.

Maar toch... Gevoel en verstand staan soms ver van elkaar af.

Gelukkig is God trouw. En wat ben ik dan gezegend met zo een Vader als Hij is.

Dan is niet altijd gelijk alles over.

Maar het perspectief kantelt van mezelf naar Hem.

We hebben hier geen blijvende stad. We mogen onze talenten gebruiken en moeten Hem volgen.

Tot eer van God leven. 

En tot zijn doel komen in dit leven.

En dan is het ook een keus om toe te geven aan of te vechten tegen somberheid. Hoe zwaar ook. 

God is erbij!