Vergeving

Vergeving, dat vraagt Jezus van ons.

Hoe vaak dan? vraagt Petrus.

Altijd is het antwoord. Immers 7x70 maal is niet 490 keer, maar altijd opnieuw.

De bijbelstudie gisteren ging erover.

De gelijkenis van de man die een schuld had, zo groot, dat hij niet te betalen was. (Mattheus 18).

Maar wat een medelijden had de heer van deze knecht. Met innerlijke ontferming bewogen staat er. Dat betekent met een diep gevoel van medelijden.

En hij schold de schuld, die enorme schuld, onbetaalbare schuld, kwijt!

Hoeveel schuld hebben wij? Tegenover de ander? Tegenover God, de Heere?

Onbetaalbaar? En toch... Vergeving!

Door een lijden en sterven zo diep, zo groot, dat vergeving mogelijk is.

Het heeft God zijn Zoon gekost...

Maar dan... Na de ontvangen kwijtschelding is deze persoon erg onbarmhartig. Een ander staat bij hem in de schuld, maar deze schuld is goed terug te betalen.

Toch krijgt hij geen vergeving, geen medelijden.

Wat doen wij? Leven wij uit de vergeving en zijn we bereid om een ander te vergeven? Zijn we ook op deze manier een afspiegeling van Christus?

De man wordt door zijn heer er op aangesproken en gestraft.

Jezus zegt: alzo zal Mijn Vader doen met diegene die niet bereid zijn te vergeven.

Huiveringwekkend!

Er is verschil in vergeven, in die zin dat er veel verschil is in wat er gebeurt kan zijn.

Ik ga geen voorbeelden noemen, maar mensen kunnen beschadigd zijn, wat vergeving moeilijk, misschien wel onmogelijk maakt.

Mijn bedoeling is niet om met dit stukje mensen nog eens voor te houden hoe het zou moeten of wat ze verkeerd doen of juist niet.

Er is zoveel verdriet en pijn en gebrokenheid in onze wereld.

Dat wist Jezus ook!

Hij is gekomen  om te helen, te leiden en mensen de weg te wijzen. Hij kwam om te zoeken en zalig te maken, wat verloren was.

Als je vergeving hebt ontvangen, mag je leven vanuit die vergeving.

En steeds weer terug gaan naar de grote Vergever; Heer, vergeef mij en help mij anderen te vergeven.